ALAMING LELEMBUT

KESIKU PUNDHEN NGUJANG?
Dening : Oyos

“LE, sajene iki ndang kirimen neng nggone Mbah Jonilo, ben slamet ora ana alangan apa-apa,” prentahe Mbokdhe Kasih nyang Warijo ponakane awan kuwi. Karepe Mbokdhe Kasih ki, kanggo ngurmati adat kang kelaku ing dhaerah kono. Awit, isih akeh bebrayan pedunung kono, kang isih ngugemi adat kuwi. Akeh panemu kang kandha, sok sapa kang ewuh utawa nduweni kajat ing wewengkon Ngujang kono, samangsa ora kirim sajen nyang pundhen Ngujang utawa Mbah Jonilo, bakal kedrawasan.
“Gek ngene ki, blangkrah apa ta Dhe-Dhe,” wangsulane Warijo ngemu suarasa panyenges, tur ora tumandang. Para rewang sing padha krungu, ora ana kang nyethulani. Awit kabeh wis padha ngerti watak wantune Warijo. Mung wae Lik Kasiyo kang rada nyetitekake Warijo kanthi mencereng. Lik Kasiyo dina kuwi dheweke dhapuk tukang gawe wedang. Yen ing wewengkon kono tukang gawe wedang ki karan Pagembus!
Krungu wangsulane Warijo, Mbokdhe Kasih mlengak. Sajak ora mathuk karo wangsulan kuwi. Karepe Budhe kasih, senajan ora percaya marang gugon tuhon kang mengkono kuwi, ning mbok ora usah nyepelekake gedhene maido.
“Wis ta Le, gelem pa ra…?! Yen ra gelem tak budhal dhewe…” panantinge Mbokdhe Kasih.
Warijo isih owol. Ora gelem ki ewuh karo budhene lan ewuh karo sing padha rewang. Yen budhal ki, kok nyingkur kapitayane kang anyar… Kanthi ati kang isih nggrundel, Warijo wangsulan :
“Ya Dhe, kene tak kirime...,” wangsulane katon banget yen kepeksa.
Sakwise ngangkat sajen wadhah rege kuwi, Warijo budhal. Warijo klithih-klithih mlaku nuju panggonan Pundhen Ngujang kang mung limang atus meter saka omahe Budhene, kanthi pandulu kosong! Ngene iki kanggone Warijo nerak wewaler ngagama. Ateges menungsa kalah karo syetan, ngono sing ana ing atine Warijo. Mangka, kapitayane Warijo sing anyar kuwi cetha nglarang samubarang kang mambu kharam.
Ing satengahing dalan Warijo mandheg. Dheweke leren neng angkring. Warijo kang goreh antarane kharam lan ora kuwi kelangan kestabilan emosi. Warijo judheg! Mula sajen kuwi diuntal dhewe. Sakwise wareg lan marem. Rege lan sisa-sisa sajen kang kari sethithik kuwi dibal. Dhiyelll….! Rege mencelat ora karuan parane. Sisa sajen kang morat-marit diideg-ideg! Lega atiku, batine Warijo. Mandak Mbokdhe Kasih ra wearuh wae kok?!
Marem anggone nguntal sajen, Warijo bali nyang omahe Mbokdhe Kasih. Kaya adate wong rewang, Warijo uga nyandhak gaweyan apa wae kang dadi bot repote budhene. Utamane ngangkat lengser minangka juru ladi. Kuwi kedadeyane wingi mungkur manggulan.
Dina iki dina temune pinanganten. Wanci bedhug kang adate panas ngemplang-emplang, nanging dina iki srengenge rada mblerek. Kadya senthir kentekan lenga patra. Ora adate, mendhung awan - den mas gludhug aweh sasmita gebres-gebres. Mendhunge jane ora kandel! Nanging rata. Kuwi kang ndadekake mutawatiri kang hamengku gati.
Kanthi gebrese den mas gludhug kuwi, saiki langite mbrebes mili. Grimise mudhun! Mbokdhe Kasih ora jenjem. Mangka kabeh syarat kanggo nyisihake udan saka Mbah Truna wis diayahi. Jam siji awan tangise langit tansaya ndadi! Udane deres! Mbokdhe Kasih tansaya ora jenak. Kamangka tamu awan kuwi isih siji loro. Lha wingi bubar manggulan uga durung pati ana tamu. Gek, mengko bakda Maghrib ijaban, katerusake temu manten.
Yen ngene kahanane, apa pulih iki ngko pawitane, ngono kang ana jroning atine Mbokdhe Kasih. Ora diselaki! Ing desa, akeh wong ewuh ki mung kanggo bisnis. Mula yen nandure biyen wis akeh, pengarep-arepe ya kudu bali. Mbokdhe Kasih semono uga. Rumangsane anggone buwuh ya wis taneg! Mula dina iki karepe kajaluk bali. Yen bisa kapara ana turahan. Kena kanggo dandan –dandan emperan.
Wis jam 3 sore, sajak ora ana tandha-tandha udan bakal mendha. Iki tansaya gawe jibege Budhe kasih. Arep nutuh Mbah Truna ora wani. Kejaba kuwi Mbah Truna uga wis bali. Rene maneh isih ngko bengi, saperlu nemokake temanten.
Bakda Maghrib, udan wis mendha. Nanging isih panggah grimis. Mbokdhe Kasih nyicil ayem. Syukur para-para kang kondangan becekan kuwi padha angestreni resepsine anake. Rak kena kanggo pulihan?! Ngono, pikire Mbokdhe Kasih.
Ijab qobul anake ragil, aran Sri lumaku lancar. Kepara tumrape bocah nom-noman, malam pertama kok udan ki malah sinebut berkah. Ora perduli sing mbandhani pawiwahan pahargyan temanten agung kuwi rugi, umpamane.
Ngarepne temu temanten, udan kaya disokake maneh. Senajan wedak pupure Mbokdhe Kasih ki mau ya kandel, nanging ora kuwawa nutupi abang irenge polatane Mbokdhe Kasih. Mbah Truna kang tinanggenah nemokake pinanganten wis tanggap sasmita karo apa sing karepne Mbokdhe kasih. Apamaneh Mbah Truna rumangsa dipencerengi.
Yen wis ngene iki embuh mengkone? Mulih diamplopi Mbokdhe Kasih apa ora? Mbah Truna wis ra mikir sangu. Dheweke sing cetha, melu kewirangan. Reputasine minangka dhukun kondhang kaonang-onang bisa anjlog, yen ngene carane. Kamangka yen manut etungan naga dinane ya wis bener. Mula polatane Mbah Truna melu suntrut!
Adicara pawiwahan pahargyan temanten lumaku kanthi lancar. Mung emane, sepi tamu. Awit udane kaya ora ana mandhege. Kuwi kang njalari Mbokdhe Kasih kaya angel anggone mesem. Apamaneh rumangsane Mbokdhe Kasih kabeh pawongan kaya-kaya tansah nyawang dheweke. Mengkono kuwi sejatine kahanan kang lumrah. Ing ngendi wae pancen kang hamengku gati ki tansah dadi punjering panyawang. Ning kanggone Mbokdhe Kasih wengi kuwi rumangsane rada keladhuk. Rumangsane semune padha nyokurake lan ngisin-isin dheweke.
Wanci kirab kanarendran kairing ungeling gendhing Ibu Pertiwi, para juru ladi kang racake isih mudha tumaruna padha ngayahi wajib ngangkat baki, caos dhahar para tamu. Sauntara kuwi, Mbah Truna kang lenggah rada nyisih ing emperan lagi dheleg-dheleg sinambi udut rokok kanggo ngilangi judhege lan ampege dhadha! Ora let suwe, Lik Kaisyo kang mesthine dhapuk ing pawon minangka tukang gawe wedang nrunyuk marani Mbah Truna. Lik Kasiyo bisik-bisik nyang Mbah Truno kaya ana samubarang kang wigati. Cukup anggone bisik-bisik Lik Kasiyo bali neng mburi.
Mungkur Lik Kasiyo bisik-bisik, katon Polatane Mbah Truna ajer saknalika. Nuli anggone ngudut rokok disedhot sakanteme. Sheee…ttt! Dhel...., keluk ditokke sakakeh-akehe. Katon yen Mbah truno anggone udud dimatne tenan!
Saiki Mbah Truna wis nyicil ayem. Senajan ta ora wani mesem. Awit uga njaga perasaane kang hamengku gati. Ayeme, krana wis siap jawaban yen sakwayah-wayah Mbdokdhe Kasih nutuh. Lan Kasiyo ya wis sanggup yen ta didadekake seksi.
Udan jebul terang ndhrandhang mbarengi paripurnane pahargyan watara jam 10 bengi. Mbokdhe Kasih kaya ora kuwat-kuwata. Kabeh para rewang kaya nyalahake Mbah Truna. Nanging Mbah Truna wis ora maelu kahanan kuwi.
Pangirane Mbah Truna bener, nalika pamit mulih, Mbah Truna ora diamplopi. Kok diamplopi? Kepara Mbokdhe Kasih setengahe mlengos jare! Nanging, Mbah Truna arep kandha apa kang dumadi ing wengi kuwi durung bisa. Durung wancine. Kahanane durung pas.
Sepasar anggone Mbokdhe kasih mantu, ana kabar yen Warijo kecelakaan ing saelore pundhen Ngujang. Jare kabar kuwi, nalika kuwi saka rumangsane Warijo dheweke nyingkrihi barisan kenya dhampyak-dhampyak kang huayu-ayu! Lha, dheweke njur nyisih. Ndilalah ing kono ana blegongan kalen kang ora disadhari Warijo. Montore keblegong kalen, raine Warijo natap setir! Sesuke Warijo ora bisa ndeleng! Warijo wuta! Mangka yen nitik tatune ora ana!
Tanpa Mbah Truno njlentrehake apa kang dumadi, wis sumebar kabar kang nelakake yen Warijo kesiku pundhen Ngujang. Warta yen Warijo nguntal sajen jatahe Mbah Jonilo uga santer banget! Saenggo ora prelu Mbah Truno, njlentrehake nyang Mbokdhe Kasih. Sapa maneh yen ora Lik Kasiyo sing nyebarne isu kuwi. Awit nalika Mbokdhe Kasih utusan kirim sajen nyang Mbah Jonilo mungkur manggulan kae Lik Kasiyo ora sengaja nyipati. Lan nalika dielingne karo Lik Kasiyo, Warijo ora ngreken! Lik Kasiyo meneng wae. Lik Kasiyo mung niteni. Ndilalah...., lha kok ngono dumadine.
Pundhen Ngujang panggone 500 meter kulone kantor desa Ngujang kidul dalan. Dudu kuburan kulon dalan sakidule kreteg Ngujang kang akeh ketheke kae. Wujude amung cungkup ing satengahe tegalan tebu. Ora ana maesane. Pundhen kuwi dipercaya minangka panggonane dhanyangan Ngujang, karan Mbah Jonilo! Ing dina-dina tinamtu akeh pawongan kang nyadran ing pundhen kono.
Jare gotheking ngakeh, Warijo kesiku pundhen kono. Pancen bebrayan ing desa ngujang kono isih lumaku adat, menawa arep ewuh kudu kirim sajen ing pundhen Ngujang. Pundhene Mbah Jonilo!
Mungguhe Warijo apa kang disandhang saiki kuwi ora ana gandheng cenenge karo anggone dheweke mangan sajen biyen. Kanggone Warijo iki pacobaning sing kuwasa kang kudu ditampa kanthi ikhlas. Lan tetep mangudi warase kanthi cara medhis. Wallahu a’lam bi showab.*** CUTHEL(Wis nate kapacak ing majalah Panjebar Semangat)

APA TUMON?

MANTRI KAD(H)AL

KEDADEYAN iki dumadi ing tahun 70-an. Tanggaku Pak Moedanoen, mantri kang bukak praktek ing dalem uga nampa panggilan, kapetung laris. Awit jaman semana tenaga medhis pancen ora akeh saingane. Kebeneran wektu kuwi neng dalem ijenan. Garwa lan putrane lagi tindak Surabaya.
Wanci sore, Pak Danoen lagi tindak merga antuk panggilan. Lha bocah-bocah dhemene dolanan ing daleme Pak Danoen, awit saweneh buah-buahan tinandur subur neng pekarangane. Ana pelem, jambu kluthuk, jambu kaget, jambu dersana, dhondhong, jeruk bali lly.
Kang Masku aran Margo, Bali lan kancane loro Eko, Suroso, maneni tandurane Pak Danoen kaya duwekke dhewe bae. Eko lan Suroso ngerahi dhondhong, Margo lan Bali menek wit jambu kluthuk.
O iya, sadurunge penekan mau tangane isih nggladhig. Neng sisih lawang ngarep daleme Pak Danoen rak ana tulisan paten saka cor-coran logam asmane sing kagungan dalem : MOEDANOEN. Ngisore ana tulisan saka papan kang ana tutupe papan uga, kang bisa dislorokake ngiwa-nengen. Yen tutup papan kuwi dislorokake nengen kawaca TIDAK ADA. Lha yen tutup kaslorokake ngiwa kawaca ADA. Dipasang tulisan iki ing pamrih menawa ana pasien mrene supaya ora bingung utawa kecelik.
Tulisan ADA ditambahi hurup ‘K’ ing ngarepe lan hurup ‘L’ ing mburine nganggo kapur, karo tangan –tangan nggladhig kuwi. Saengga kawaca KADAL. Rehne Pak Danoen isih tindak mula tulisan KADAL isih katutup. Sing kawaca sauntara TIDAK ADA. Mungkur kuwi bocah-bocah penekan wit-witan kaya kang dakaturake ing ndhuwur.
Ndilalah, jam 4 sore Pak Danoen kondur saka nambani pasien nitih sepedhah Humber wadon. Bocah-bocah isih neng ndhuwur. Pak Danoen pirsa ora duka. Pak Danoen nyadhari, ngko yen duka bocah-bocah malah ceblok saka wit rak tambah cilaka?! Mandak mek buah-buahan bae kok sing dimangsa. Nanging cah papat rumangsa kaweden karepe dhewe, saengga pating clurut mudhun saka wit. Nganti dhadha lan lengene pating blasur ora dirasakake.
Nha… rehne wis neng ndalem, mula Pak Danoen nylorokake tutup papan mau mangiwa, aweh tandha yen Pak Mantri wis buka anggone praktek neng dalem. Pak Mantri kaget! Maos tulisan ndhuwur : MOEDANOEN, njur ngisore KADAL!!! Pak Danoen duka yayah sinipi!!! Nanging bocah-bocah wis tekan regol lawang pekarangan ngarep.
“Titenana mbesuk yen sunat kene! Daklandheske watu! Dakkethok ngepok kowe!” ngunandikane Pak Danoen kanthi asta kiwa malang kerik, asta tengan ngawasi bocah-bocah. Pasuryane mencereng!
Bocah-bocah ngguyu kuekel!!! Dhasar bocah mbethik-mbethik!
Eee…, nalika bocah-bocah wayahe sunat, sunate kabeh padha neng daleme Pak Mantri Danoen, lha-kok ora dilandhesake watu lan dikethok ngepok?! Kepara malah garapane alus kadya ukiran Jepara! Pak Danoen wis supe nalika dipaeka bocah-bocah biyen kae, apa merga eman nolak rejeki? Embuh, sing pirsa Pak Danoen dhewe. He he he… *** Oyos

JEPRET BUDAYA

Ogoh-ogoh adate kang ngleksanani sedulur-sedulur kita kang ngrasuk agama Hindhu. Nanging kang ngarak Ogoh-ogoh iki kabeh para muslim ing adicara Pawai Taaruf mengeti Maulid Nabi Ing sasi Agustus 2006 kepungkur.

DUREN CANGKOKAN

LEREN SIK YA ... KARO ROKOKAN....

Dulur-dulur, tanggal 9 April 2009 wancine pilihan umum kanggo milih para wakil rakyat utawa legislatif. Ayo padha nyengkuyung programe pamarintah iki. Jer kang mangkono kuwi pamarintah nuhoni amanahe rakyat cundhuk karo sila ka-4 Kerakyatan yang dipimpin oleh hikmat kebijaksanaan dalam permusyawaratan/perwakilan. Hananging, rehne milih kuwi sawijing hak mula upama ora milih ya ora papa. Cethane, oleh golput ning aja ajak-ajak kanca! Apamaneh kampanye golput! Kang mangkono kuwi kalebu tumindak kang ora becik. Awit yen programe pamarintah kuwi ora sukses njur diadhani pemilu maneh ateges bakal ngguwak-ngguwak dhuwite rakyat. Awit kanggo mbandhani kuwi kabeh dikayangapaa tetep nganggo dhuwite rakyat. Hara, kita kabeh rak bakal nanggung akibate ta? Oleh beda pilihan waton aja padha regejegan! Wis ya..., kepriye panemumu?

RUJAK SENTUL

Para sedulur, ngerti ora kapal Amerika kang mentas wae ceblok?
-----Coba, bebrayan(masyarakat) Eropa, apa wani nglarang terbang pesawat Amerika? Wanine rak nglarang pesawat Indonesia ta?

Ponari dhukun tiban kudune enggal tembayatan karo pabrik inuman mineral. Ben ora ana kurban maneh?
------Njur ngerti urung jenenge inuman mineral mau? Iki lho jenenge : PONARI SWEAT, lucu gak he he he........

MANJA (ROMAN REMAJA)

MEMORY ENDAH ING LAPANGAN BEJI
Dening : Oyos

ADHUUUH… cowok kok cool banget… Lha piye… antenge, pintere, baguse, tindak-tanduke jiaaan ra ana sing ngguwak! Siji sing rada nganyelake ati. Cuek pol!!! Beja, dene aku bisa cecaketan karo Rio. Bisa ngemong Rio. Nadyan kerep nggadho ati. Kaya sore kuwi, aku sms Rio,” Yo, ngko nonton Ada Band neng lap Beji ya…,” pesan terkirim. Dakranti limang menit gak ana balesan. Ya wis, menawa sik repot. Pancen cowok siji ki rada aneh banget. Hobbyne bal-balan. Pemain idolane Wayne Rooney, strikere Manchester United. Utawa Lampard, gelandhang serange Chelsea. Aku jane gak mudheng blas, ing babagan bal-balan ngene iki… Ya merga Rio Ananta iki aku malih Gibol. Yen aku sih, hobbyku musik. Merry Andina, vocalist grup Garbis Band. Rak hebat ta? Apa maneh bandku makili sembarang festival musik kang dieloni sekolahanku. Soal prestasi gak usah diomongake! Ya apa? Sering juara ta? Gak blas! Gak tau juara blas! he he he… Ning…, ning piye? Yen antar kelas sa- SMA-ku, mesthi number one. Menang yen musuhe tembre-tembre! Sing penting rak juara ta. Sapa vocalist-se? Merry Andyna?!

Saiki kembali ke lap-top… He he he… kaya Empat Matane Thukul ae cah… Sik iki lho vocalist top saka SMA Kodhok digarap karo Kapten bal SMA Kodhok. Maksudku SMA-ku iki luwih dikenal kanthi aran SMA Kodhok ngono lho… Awit yen wanci rendheng ngene ki adate banjir lan akeh kodhoke. Yen wengi ana Natural Theot Theblung In Consert. Live Show pisan! Hebat ora?! Iya dhing, kembali ke lap-top, mbalik ngomongake Rio. Rio ki kapten tim sepak bola nggonanku. Agustus kepungkur mentas nggondhol Trophy Galasiswa. Minangka juara siji. Kejaba kuwi dheweke uga kapten tim SSB Satria kelompok umur 17.Wingi kae mentas juara siji tournament sepak bola Mojokerto Cup. Ing final, SSB Satria menang telu-nol mungsuh SSB tuan rumah. Kabeh sing ngegolake Rio! Rak hebat ta cowok iki. Mulane neng SMA-ku cowok iki kanggo rebutan cewek-cewek. Kalebu aku! he he he… Ck ck ck… lha iya ta, vocalist terkenal kaya aku ki lho kok trima fall in love ambek pemain ball Rio Ananta?! Gak perlu gumun ya?! Wong David Becham, bojone ya artis misuwur Victoria Adam saka kelompok Spice Girls. Maksudku, aku-penyanyi pacaran karo Rio-pemain bal rak wis memper karo kisahe David Becham ta? he he he… Krana prestasine lan watake Rio sing cool banget kuwi sing ndadekake kabeh cewek kepranan nyang dheweke.

Sepuluh menit wis mungkur. Hp-ku panggah mbisu wae. Jane ki lho, Rio ki mbathang pa piye ta! Mangkel aku. Sebab, aku selak ra kanten. Dakcoba miscall dheweke,” nomor yang anda hubungi sedang tidak aktif atau di luar service area silahkan hubungi beberapa saat lagi.”
Mati aku! Lha piye, anak band kok nganti gak nonton Ada Band, piye iki ngko?! Apa kata orang?! Kabeh wis semayanan berpasang-pasangan kok. Awit lagu-lagune Ada Band rata-rata romantis kabeh je. Lha aku karo sapa? Jane, kapan kae Rio ngomong bisa. Dheweke ya sanggup. Nanging detik-detik The Final Count Down iki rak kanggo memastikan dheweke bisa pa gak? Ngono lho karepku. Sapa ngerti ana alangan. Aku rak bisa ngajak Masku pa piye ngono?! Umpama neng sekolahan esuk mau kepethuk ngono gak repot-repot. Aku lan dheweke seje klas. Sekesuk mau aku rapat OSIS kanggo persiapan Dies Natalis. Saengga aku ra bisa methuki dheweke.

Karo ngranti sms-se Rio aku glethakan neng tempat tidur. Ora krasa pikiranku tumlawung kedadeyan sesasi kepungkur. Katon gawang-gawang nalika aku ngeterake Rio golek kostum bal idolane. Idolane yen ora Lampard ya Rooney. Ndilalah toko sport sak Tulungagung kok telat barange. Dakarahake nyang Steven Gerrad kapten tim Liverpool sing ngguaaantheng kuwi ra gelem. Jare gak cocok gaya maine. Mangka Steven Gerrad rak nggantheng memper dheweke ngono, karepku.
“Iki ae lo Yo, Steven Gerrad. Posisine playmaker, kapten Liverpool, wonge nggantheng, gak sombong, low profile,” kandhaku milihkee kaos Rio.
Awit sing digoleki lagi kentekan stock. Dheweke gak kumecap blas. Pancen angel, bocah sitok iki!
“Lampard ki rak rada sombong. Ngono kok dhemen? Apamaneh Wayne Rooney, hai… maine brangasan, gampang emosi! Gak patut ditiru, ngono cik seneng?!” kandhaku sinis. Dheweke gak semaur blas! Prinsipe dheweke kuat. Pancen ora arep niru watake. Sing disenengi rak gaya maine sing ciamik kuwi ta! Yen Lampard maine elegan. Yen Rooney jarene speed-te apik, skill apik, maine cepet. Naluri mencetak gol-le tinggi. Mula dheweke pilih gak sida tuku. Ngapa gak Christiano Ronaldo?! Rak maine atraktif! Jare, pengecut! Embuh Yo, karepmu! Saking angele golekane, mula aku njarag dheweke. Dakpilihne kostume Drogba, strikere Chelsea sing ireng kaya sogok thuntheng kuwi! Lan kostume Adebayor, strikere Arsenal kang ireng methentheng uga kuwi. Bene, yen nganti nesu, pikirku . Anyel je. Tenan! Dheweke mlengos.
“His! Apa lho kuwi?!” wangsulane cekak.
Nuduhake yen ra seneng nyang aku. Mula wektu kuwi sida gak oleh kaos. Pungkasane mung golek bakso, ing kidul stasiun. Mari kuwi…. ya mulih wae ta, wis wengi jare… Arep ngapa?! Sesuke nganti aku keraya-raya titip kaos Omku neng Kediri. Betheke mung nglabuhi Si Rio. Dakkon nalangi, kostume Lampard lan Rooney. Ukurane M. Untunge Om Yoso gak kabotan. Pancen embuh kok Om Yoso ki?! Cik cepete lho olehe nggolekake pesenanku. Sorene, wis oleh kaos. Loro pisan! Sapa sing ra bungah. Mula bubar maghrib langsung dakterake nyang omahe Rio. Rio mari adus. Awit sore mau ya latihan bal neng lapangan Pema.
“Rio ada, Tante?,” pitakonku nyang Mamine Rio.
Aku ngundang Tante awit Mamine Rio isih enom lan gaul lho… Apamaneh rambute dicet abang…Wuih… kaya cah anom ae!
“O, ada. Silahkan masuk,” wangsulane tante Endang grapyak.
“Rumahnya mana?”
“Lingkungan sepuluh, Tante,” nginterogasi calon mantu iki, batinku.
Rio mara nyang ruang tamu, kanthi polatan anyep. Mamine pengertian, nuli mlebu nonton TV,
“Silahkan ya…”
“Iya, Tante.”
“Hai… wis suwi Merr?” sapane Rio sepa!
“Sik tas,” wangsulanku.
Njur aku ngetokne T-shirt loro, abang lan biru saka tasku. Dheweke melu mbukaki saka bungkus plastik. Sing biru ana tulisane Lampard lan angka 8, sing abang ana tulisane Rooney kanthi angka 10, dheweke katon mesem bungah. Dheweke ngucap maturnuwun. Ngono, nalika mulih kok mung nguntapne thok. E…, ngesun sithik pa piye? Ora! Mandak Mamine neng njero ae kok ra wani. Apa maneh neng njaba rak rada peteng? Oalah…, tiwas dakarep-arep pengin disun jebul gak sida. Yo-Rio, cowok kok lugu banget! Kadhung dandan mathcing ngene, cowokku anyep. Asem! Pancen beda bek’e pergaulane bocah musik karo bocah bal?! Ah, embuh… Sing cetha aku susah banget yen ra bisa cecaketan karo Rio.

Ora krasa aku keturon. Tangi wis bakda ashar. Hpku gak ana pesan masuk. Panggilan takterjawab ya gak ana. Sing katon panggah gambare Rio nggawa trophy kuwi. Kang dakfoto nalika mentas wae tim bal-balan sekolahku menangake kompetisi galasiswa. Jian… cool banget! Nanging sore iki tansah gawe bingunge atiku.
Atiku bener-bener goreh. Piye ya yen nganti Rio gak bisa? Susah Aku! Dakbel panggah gak sambung. Ora let suwe Hpku nyanyi.. Karena wanita ingin dimengerti…pratandha ana SMS mlebu. Muga-muga iki Rio. Nuli tak bukak,”Mer, tenan ya ngko nonton Ada Band. Ketemuan di sana aja ya… aq dah janji ama Rio,” pengirime Ragil.
Ragil ki pemain gitar melodi grupku. Edan cah iki! Kok ya janjian karo Rio lho! Melu kompetisi rebutan Rio pa piye Si Ragil ki?! Mula sms-se gak dakbalesi. Mangkel aku!

Wektu tansaya nggremet. Bakda magrib Rio durung kontak blas. Mangka kanca kabeh semayan, budhal bakda Magrib. Aku wis dandan gaul uga. Aku nganggo clana sing mestake cendhak utawa modhel hipster. Saengga rada ketok bangkekanku. Ning gak over banget. Ngko mundhak Rio gak seneng. Hpku nyanyi maneh. Nuli dakbukak,”Mer, kanca nge-band wis budhal kabeh. Berpasangan kabeh! “ pengirime Yosi. Vocalist-se band kelas sewelas IPA. Mati aku! Aku tansaya adhem panas ngene iki. Rasane kudu nguyuh, ning yen dipipisake gak isa metu. Piye ta Rio ki! Sik ta maksude Ragil mau apa Rio gandhengan karo dheweke. Apa mung ketemuan neng lapangan ae nanging nggawa cowok dhewe? Apa Ragil niyat njarag aku? Sewu pitakon ngreridhu ati. Tansaya gawe bingungku. Kebangeten tenan lho Yo, yen nganti kowe gandheng karo Ragil. Pancen, Rio durung nate kandha tresna nyang aku. Nanging yen ndulu tindak-tanduke ki ana maksud tresna nyang aku. Lha iya, lakune pandom jam kaya dibandhangake wae. Ora let suwe kumandhang adzan sholat isya’ keprungu saka masjid Jami’. Ateges wis jam pitu kurang seprapat. Rio durung katon blas. Kanggo nyingidake grogiku nyang kulawarga aku ethok-ethok nonton TV, karo dhelot-dhelot nyawang pandom jam. Mbarengi Headline News Metro TV kang diwaca Najwa Shihab, krungu suwara montor mandheg neng ngarep omahku. Daksawang, jebul Rio.
“Yo…Yo, tiwas aku bingung!” kandhaku kanthi pasang ulat mbesengut.
Aku methuthut! Umpama lambeku dikuncit ngono, kira-kira kena.
“Merr, cepet! Selak telat!” kandhane ora nggenahke, ngapa ra mbalesi smsku lan ngapa nganti telat.
Bubar pamit Bapak Ibuk, langsung nggeblas nyang lapangan Beji. Montor dibandhangake. Embuh mlaku pira. Aku ngethapel kenceng, Jebul anget lho ngrangkul Rio! he he he… Teka lapangan, alhamdulillah isih durung wiwit. Acara kang mawa titel Ada Band Romantic Rhapsody bener-bener romantis abis. Jiaaan cocok ambek postere! Ajak Pasangan Anda Untuk Nonton Acara Ini! Eh, nalika neng lapangan. Jebul Rio wis sumadya kembang mawar nggo aku?! Aku gak ngira. Aku gak gabung karo kanca-kanca. Mundhak gak romantis acaraku. Rio ngrangkul aku saka mburi ngregem kenceng tanganku, tanganku nyekel kembang mawar wewehane Rio. Kala-kala ngaras pipiku… kala-kala uga rambutku… ambek ngematake lagu-lagune Ada Band, karo ngayun-ayun goyang melu iramane Ada Band….

Karena wanita ingin dimengerti…
Lewat tutur lembut dan laku agung….
Karena wanita ingin dimengerti…
Manjakan dia dengan kasih sayang…

Was-sumelangku ngranti tekane Rio wis disaur Rio kanthi regeman endah, sun sih katresnan ing lapangan Beji. Memory endah kang bakal angel daklalekake.*** Ana candhake. Tulisan iki wis nate kapacak ing majalah Panjebar Semangat.

CERKAK

MONCROT…!!!
Dening : Oyos

SAKING angele golek pangan, mula wong kaya Tarjo ki nggo njejegne kendhil ben ra nggoling, cara sing paling penak ora sah nyiriki gaweyan. Arepa nggayuh penggaweyan kang kinurmat sajake ya angel. Awit sekolah ya mung trima lulusan SMP. Saiki, gaweyan sing baku ya wis cekel. Yakuwi tukang sol sepatu kliling. Dene yen wengi longgar, janggol becak ya sae. Tegese ya ra isin. Umpama ana wong butuh apa wae, bisa nggolekne senajan ta mung trima mblantik. Sing penting asil lan halal. Ha-rak ngene ki wis cukup ngecakne teori ekonomi ta?
Kaya sore kuwi, krungu anake tangga arep butuh sepedhah, ora ngenteni engka-engko Tarjo langsung nggenahne nyang ibune bocah kuwi. Satemene sawetara dina sadurunge, Tarjo wis krungu yen Indra putrane Bu Slamet sing isih kelas siji SD kuwi, njaluk sepedhah. Njur Tarjo milang-miling ya wis usaha golek dagangan sepedhah.
“Dospundi Bu? Siyos pados sepedhah nggo thole?” pitakone Tarjo nyang Bu Slamet. Pancen Bu Slamet wingenane mentas mothel arisan PKK. Lan wis kandha yen mothel arep nggo nukokne sepedha Indra. Awit Indra kaya wis ra kena dipenggak kekarepane.
“Nggih, gadhah ta? Ning pun krungu Indra dhisik,” welinge Bu Slamet. Jalaran ngko yen wis nganti Indra cocog, gek barange dinyang ra kena? Pikire Bu Slamet.
“Gadhah…,” wangsulane Tarjo.
“Saget kula tingali?” kandahane Bu Slamet.
“Mbenjing enjing mawon, yen ngersakne Indra mboten ngerti. Yen barange isih sae lho Bu,” koyahe Tarjo.
Lumayan…., pikire Tarjo. Paling ora, bathi-bathi selawe ewu rak lumayan. Esuk mau, pas kliling ider sol sepatu, Tarjo wis milang-miling golek sepedhah. Kebeneran Bu Yuli arep ngelongi sepedhahe.
“Nggih yen ngaten,” sajake Bu Slamet ya kanten.

SESUKE ESUK, sinambi ider jasa sol sepatu ora lali Tarjo mampir neng daleme Bu Yuli, saperlu nggenahke sepedhahe wingi. Putrane Bu Yuli ki telu. Sepedhahe ya telu. Tinimbang ngebak-ebaki omah, karepe dilongi siji. Kejaba ya nggo nutup kebutuhan ekonomi. Awit yen wis tanggal tuwa ngene ki adate Bu Yuli threthek-threthek golek utangan.
“Bu, sepedhahe kalawingi ngersakaken pinten?” pitakone Tarjo.
“Ya pantese pira ta Mas?!” kandhane Bu Yuli.
“Pun ngaten Bu. Yen pareng seket kula beta,” panganyange Tarjo alak-alak athung. Oleh syukur, ra oleh ya gak papa. Yen gak oleh, ngko bisa mampir neng PDS ing mburi terminal, pikire Tarjo. Bodho-bodhoa, Tarjo bisa maca phsykologine Bu Yuli. Sakmono rak wis oleh, pikire Tarjo. Mung sepedha cilik wae kok. Tarjo yakin, ngko mesthi diparingke.Tenan. Bu Yuli sajak gretehan.
“Ya sampeyan tambahi sithik ta, Mas. Dhuwit semono ki oleh apa…,” kandhane Bu Yuli. Santo ra ngreken. Oleh sakmono ra oleh karepmu, pikire.
“Pareng, mboten? Yen mboten pareng, mboten napa-napa lho?” kandhane Tarjo.
Sakwise dipenggalih sauntara, njur,“Ya wis, pokoke bayar jreng lho?!” Bu Yuli pasrah. Awit ya piye maneh. Lha wong, omahe cilik njur tinimbang ngebak-ebaki omah. Ora wurung yen ra kanggo ya mung didol nyang rosokan. Paling kepepete pet, ya dadak mlayu golek utangan tangga. Rak malah ngisin-ngisini.
“Nggih, mangke sonten yatrane? Kula tak mubeng riyen”
“Ya-ya, ning aja molor lho?” welinge Bu Yuli.
“Mboten –mboten,” wangsulane Tarjo ngyakinake. Tarjo wis kandha neng Bu Yuli, pancen ana wong butuh sepedhah cilik. Cekake petung, pokok Bu Yuli, weruh seket resik. Perkara didol pira wae Bu Yuli wis ra mangerteni.
Mungkur kuwi, Tarjo wis ra niyat ider sol sepatu maneh. Sing ana pikirane kepriye amrih sepedhah iki ndang dadi dhuwit. Enggal-enggal wae sepedhah cilik kuwi diunggahne ndhuwur kothak wadhah perkakas sol sepatu kang wangun obrog. Sakwise ditaleni Tarjo pamit. Tarjo ora ider maneh, nanging mancal sepedhah nggeblas, mulih.
Ora suwe Tarjo wis tekan ngomah, sepedhah njur didhunke. Sajak ra sabar, esuk kuwi Tarjo langsung neng daleme Bu Slamet. Ya mung tangga tunggal pager wae, ora ndadak kulanuwun-kulanuwunan, Tarjo langsung undang-undang,“Bu, Bu Slamet? Masak?”
“Nggih, ten napa?” Bu Slamet metu saka pawon marani sing undang-undang. Masake neng pawon ditinggal. Ra wedi gosong wong saiki sarwa modern. Adang wae ya nganggo Magic Com. Metu saka pawon Bu Slamet sajak mesem. Lha iya, Mas Tarjo ki lha kok cepet banget olehe barang, pikire Bu Slamet.
“Niki lho Bu, sepedha ingkang kula aturne kalawingi,” kandhane Tarjo karo ndudohke sepedhahe.
“Pinten Mas, ngene ki?” pitakone Bu Slamet.
“Murah kok Bu, niki wau nyuwune sing gadhah, pitung puluh lima? Gek kondhisine sik pitung puluh lima persen!?,” umuke Tarjo.
“Ya aja ta, wong wis bekas ngono kok? Seket angsal?” pangenyange Bu Slamet.
“Dereng pareng Bu. Haa-ten toko malah pinten? Rak tikel limane?”
Wuihh… Tarjo ngetokne ilmu marketinge, sajake.
“Nggih genah ta? Anyar!” Bu Slamet emoh kalah.
“Pun, ngaten, njenengan dhuwiti sewidak-pun. Yen mboten percaya njenengan kula terne ten sing kagungan sepedhah-pun,” iya ta, jurus marketinge jan ya meyakinkan?!
“Ra-sah, kula percaya sampeyan,” Bu Slamet ngalah, pancen barange isih apik,”Ning Indra rak durung weruh ta Mas, umpama bocahe ra gelem njur piye?” bacute.
Indra isih sekolah, nalika dipundhutke sepedhah ibune.
“Pun, dhuwit mbalik,” jaminane Tarjo.
“Estu, nggih?” Bu Slamet negesne.
“Nggih! Kados kalih sinten mawon ta Bu-Bu?” wangsulane Tarjo manteb.
Bubar didhuwiti sewidak karo Bu Slamet, enggal-enggal Tarjo nyuwun pamit, ”Pun Bu, mugi-mugi cocog. Kula tak neruske lampah.”
Rejeki tenan…, sekesuk wis oleh bathi sepuluh ewu repis. Sing nem ewu diwehke bojone nggo nempur. Sing patang ewu repis kena nggo ngopi neng warunge Kang Setu. Ya warung kopi langganane Tarjo kuwi.
Rampung ngopi terus ngetan, ngampirkake dhuwit sepedhah neng daleme Bu Yuli.
“Mboten nganti setengah ari ta?” kandhane Tarjo nalika nyaoske dhuwit sepedhah. Bu Yuli, mesam-mesem rampung nampa bayaran.
“Wong ngene ki playune ya neng jajane bocah-bocah kuwi ta?”
“Anu Bu, mangke yen ngersakne kula namung gadhah kepala tiga,” kandhane Tarjo nyang Bu Yuli, kaya iya-iyaa wae. Pancen, adate Bu Yuli ki seneng udhu togel.
“Yen ngono, telu-telu?! Ekorku telu kok??” kaya tumbu oleh tutup, yen wis ngomongke nomer, rasane kaya malih tanggal enom maneh. Semangat maneh! Embuh dhuwit panas ra preduli.
“Njenengan tembak sakkathah-kathahe Bu,” Tarjo malah mbombong.
“Ya ra ketang sepuluh ewu, ya takudhoni,” wangsulane Bu Yuli entheng wae..
“Kula mangke tak melu udhu sithik-sithik. Pun Bu, tak mubeng riyen,” pamite Tarjo mungkasi obrolan awan kuwi.
Dina kuwi, idere ngesol sepatu Tarjo dadi rada santai. Ora pati ngaya. Mula mulihe iya rada awan. Ora kaya biasane. Mulih biasane wis trontong-trontong ngadhepke Magrib. Bakda Ashar Tarjo wis mulih. Lagi wae njagang sepedhah, bojone kandha yen Bu Slamet mau mari saka kene. Ngendikane Bu Slamet, sepedhahe, Indra ra gelem. Jalukane sing anyar. Mula age-age Tarjo neng daleme Bu Slamet.
“Dospundi Bu?” pitakone Tarjo sakwise pethuk Bu Slamet.
“Indra mboten purun,” wangsulane Bu Slamet miterang.
Mati, aku! Tarjo judheg. Piye carane amrih Si Indra ki kena diakali. Sebab miturut prajanjen yen nganti Indra ra gelem, Tarjo kudu mbalekne dhuwit sewidak ewu repis. Dhuwit endi maneh iki ngko? pikire Tarjo. Mangka dhuwite wis entek.
Kanthi meres uteg, Tarjo nemokke akal,”Ngaten Bu, niki kula umbahe sing resik riyen, Bu,” akale Si Tarjo.
Bu Slamet manut wae. Sauntara, sepedhah dicandhak digawa mulih Si Tarjo.
Teka ngomah, sepedhah diguyang, dishampo, sauntara wektu njur dilap nganggo kanebo. Senajan kanebo silihan. Pelege dibraso. Bayangane digosok nganggo kit. Banne disemir. Rumangsa sepedhah wis katon kinclong maneh, Tarjo bali neng daleme Bu Slamet, mumpung isih padhang. Lega atine Bu Slamet. Muga-muga Si Indra ra rewel. Tarjo sing ketar-ketir. Ngko Gek?! Tenan… apa sing dumadi?
“Pokoke emoh buk, yen ora anyar! Isin karo kanca-kanca, aku!”
“Le, iki ya anyar. Wong sik apik ngene…,” pangerih-erihe ibune.
“Emoh, iki tipak weke mbak Ninis kae…” Indra tetep ra gelem.
“Ora papa, ning rak sik anyar?” ibune panggah ngerih-erih
“Emoh. Anyar ka Toko,” wangsulane.
“Piye Mas?” pitakone Bu Slamet nyang Tarjo.
Tarjo, bingung meruhi kahanan iki. Ibune ya wis ngrayu si Indra. Nanging tetep ra gelem.
“Nggih, dibalekne mawon Bu,” wangsulane Tarjo sareh.
“Nggo, sampeyan beta,”
“Nggih Bu. Yatrane mangke, nggih.”
Klithih-klithih, Tarjo pamitan bali mulih, karo nuntun sepedhah kuwi.
Bubar Magrib, Tarjo neng daleme Bu Yuli. Sing diparani lagi wae tindak. Tarjo ngenteni sawetara wektu. Karo nggembol pangarep-arep, muga-muga dhuwite durung diblanjakake, Tarjo rokokan klepas-klepus neng emperane Bu Yuli. Ora let suwe, njur ana suwara montor teko. Kebeneran, Bu Yuli kondur karo sing kakung. Bu Yuli ya rada kaget. Kena apa sepedhahe cilik kuwi wis ana emper maneh? Durung nganti mesin dipateni Tarjo wis mapagake rawuhe Bu Yuli lan Pak Jono.
“King pundi Pak,” pitakone Tarjo.
“Alah… iki lo Mas, mentas ngeterne blanja,” wangsulane Pak Jono garwane Bu Yuli, “Mangga-mangga pinarak mlebet,” pambagyaharjane Pak Jono.
“Sampun dangu Mas?” pitakone Bu Yuli sinambi mbukakne lawang.
“Sawetawis” wangsulane Tarjo karo lungguh kursi.
“Piye-piye, ana apa?” pitakone Bu Yuli api-api ora ngerti.
“Anu Bu, ngapunten sepedhahe wau, larene mboten purun. Suwunane sing enggal. Lha menika sepedhahe…, ngapunten, umpami…,”
Bu Yuli wis krasa, “Dibalekke??? Lha piye ta Mas, genah mentas takgawe blanja je dhuwite? Sing sepuluh ewu ya wis digawe tombok nomer 33, metune 58. Ya, moncrot!!!”
“Wahhh…nggih empun yen ngaten… anggit kula mbokmenawa taksih enten yatrane…” Tarjo katon yen lagi judheg.
“Umpama mbledhos ngono ya ra masalah…” clulukke Pak Jono sing uga seneng main ki.
“Nggih sampun yen ngaten, kula tak nyuwun pamit,” pamite Tarjo sengkleh.
“Nggih sepurane lho Mas…” bola-bali Bu Yuli lan Pak Jono njaluk sepura.
“Nggih, mboten napa-napa. Pareng Pak, Bu.”
Tarjo bali mulih karo nuntun sepedhah cilik kuwi. Satekane ngomah, sepedhah diuncalke neng pawon. ***C U T H E L(Nate kapacak Ing Majalah JB)